Ζητούν την κεφαλή του Βαρουφάκη επί πίνακι (του Στ.Λυγερού)

Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα για το μέλλον του Γ.Βαρουφάκη στη θέση του Υπουργού Οικονομικών, ούτε βέβαια και για τη θέση του στην ομάδα διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Γύρω από το πρόσωπό του διαδραματίζονται πολλά σενάρια και ακούγονται πολλές συζητήσεις. Μόνο ο χρόνος θα λύσει τις όποιες απορίες μας.
Πάντως, κάποια σημεία από αυτά που έχουν διαμειφθεί μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών σε σχέση με το Γ.Βαρουφάκη, αναφέρονται στο τμήμα που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που διαβάσαμε την περασμένη Κυριακή στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

...Στο σημείο που έχουν φθάσει οι διαπραγματεύσεις, είναι προφανές πως οι διαφωνίες είναι αμιγώς πολιτικές. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας επιδίωξε να τις υπερβεί με πολιτική συνεννόηση. Αυτό τον σκοπό είχαν οι συναντήσεις του με την Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Γιούνκερ. Αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες για τα περιεχόμενο των συνομιλιών, το πολιτικό μπούλινγκ που υπέστη ο Βαρουφάκης στο Eurogroup αποδεικνύει πως η προσπάθεια του πρωθυπουργού δεν είχε –τουλάχιστον άμεσο– αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με κυβερνητικό παράγοντα, οι δανειστές ακολουθούν εδώ και καιρό παρελκυστική τακτική, παρότι κατηγορούν την ελληνική πλευρά ότι καθυστερεί. Τα όσα όλο αυτό το διάστημα δηλώνουν έχουν νόημα μόνο εάν σαν καθυστέρηση εννοούν την άρνηση της Αθήνας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους!

Bloomberg: Tο μεγάλο ελληνικό λάθος του ΔΝΤ

Πολλά από τα άρθρα που έχω αναδημοσιεύσει σε αυτό το blog υποστήριζαν την αλήθεια που ανακάλυψε μόλις τώρα ακόμα και το Bloomberg. Ότι δηλαδή, η πολιτική που ακολουθήθηκε τα μνημονιακά χρόνια στη χώρα μας, με σχεδιασμό του ΔΝΤ, δεν υπήρχε περίπτωση να βελτιώσει την οικονομία μας. Μάλιστα, ας θυμηθούμε χαρακτηριστικά ότι οι ευρωπαίοι δανειστές παρέπεμψαν τη χώρα μας στο ΔΝΤ, επειδή υποτίθεται ότι αυτό κατείχε το know-how. Αλλά αυτό που γνωρίσαμε ήταν της ασχετοσύνης το ανάγνωσμα! 
Διαβάστε όμως και το άρθρο του Bloomberg, στο οποίο περιγράφει τα γνωστά σε εμάς λάθη του ΔΝΤ και των ευρωπαίων συνεταίρων του.

The IMF's Big Greek Mistake
 
«Τα αυξανόμενα οικονομικά δεινά της ελληνικής κυβέρνησης, την οδηγούν στο να εξετάσει αυτό που πριν εθεωρείτο αδιανόητο: Χρεοκοπία σε δάνειο του ΔΝΤ. Αντί να απαιτήσει την πληρωμή του και περαιτέρω λιτότητα, το ΔΝΤ θα έπρεπε να αναγνωρίσει τις ευθύνες του για την δεινή θέση της χώρας και να περικόψει μεγάλο μέρος του χρέους.

Οι επαχθείς υποχρεώσεις της Ελλάδας προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να αναχθούν πίσω στον Απρίλιο του 2010, όταν έκαναν ένα μοιραίο λάθος: Αντί να επιτρέψουν στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει αθετώντας τα ανυπέρβλητα χρέη της σε ιδιώτες πιστωτές, επέλεξαν να της δανείσουν χρήματα για να τα πληρώσει στο ακέραιο.

Εδουάρδο Γκαλεάνο, ακόμα ένας μεγάλος έφυγε

Πριν λίγες μέρες, τις μέρες του Πάσχα και συγκεκριμένα στις 13 Απριλίου, έφυγε ένας ακόμη μεγάλος των γραμμάτων, ο ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Εδουάρδο Γκαλεάνο. 
Ο Γκαλεάνο οπωσδήποτε είναι γνωστός σε όλους σας,  αφού τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Τα πιο γνωστά έργα του είναι οι "Μνήμες Φωτιάς" και "Οι Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής". 
Ως φόρο τιμής σε αυτό το μεγάλο όνομα του πνεύματος σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω κείμενα από το πρώτο βιβλίο που ανέφερα πιο πάνω, τις "Μνήμες Φωτιάς"* και συγκεκριμένα, πρώτα την εισαγωγή στην οποία σχολιάζει τη σχέση του με την Ιστορία και στη συνέχεια το πρώτο κεφάλαιο από αυτό το βιβλίο που είναι χαρακτηριστικό του τρόπου γραφής του.
Για όσους πιθανόν δεν θυμούνται, να αναφέρω ότι το βιβλίο αυτό -που είναι το πρώτο μιας τριλογίας- χωρίζεται σε δυο μέρη: στο πρώτο παρουσιάζει μέσα από τους μύθους των πρώτων Ινδιάνων την ιστορία της προκολομβιανής Αμερικής ξεκινώντας από τη δημιουργία του κόσμου, ενώ στο δεύτερο μέρος διαβάζουμε την ιστορία της Αμερικής από το τέλος του 15ου αιώνα μέχρι το 1700. Αν κάποιος δεν έχει διαβάσει βιβλίο του ίσως τώρα είναι μια ευκαιρία, αφού πέρα από την ιστορία που διδάσκει, είναι ιδιαίτερα ελκυστικός και ο τρόπος γραφής του συγγραφέα.  
(Σημειώνω ότι εδώ μπορείτε να διαβάσετε συνέντευξή του, που δόθηκε στο ΒΗΜΑ, στα τέλη του 2012)

"Μνήμες Φωτιάς" - Εισαγωγή

Υπήρξα πολύ κακός μαθητής στην Ιστορία. Το μάθημα της Ιστορίας ήταν σαν επίσκεψη στο μουσείο των Κέρινων Ομοιωμάτων ή σαν περίπατος στην Περιοχή των Νεκρών. Το παρελθόν έμοιαζε ακίνητο, τρύπιο και βουβό. Μας δίδασκαν τους περασμένους χρόνους για να υποταχτούμε, άδειες συνειδήσεις, στο παρόν: όχι για να κάνουμε ιστορία, που είχε ήδη φτιαχτεί, αλλά για να τη δεχτούμε. Η καημένη η Ιστορία είχε πάψει πια ν’ αναπνέει: προδομένη στα ακαδημαϊκά κείμενα, ψεύτικη στις αίθουσες διδασκαλίας κι αποκοιμισμένη στον ημερήσιο τύπο, την είχαν φυλακίσει στα μουσεία και την είχαν θάψει, μ’ ανθισμένα αφιερώματα, κάτω απ’ τον μπρούντζο των αγαλμάτων και το μάρμαρο των μνημείων.

Μήπως και η Ελλάδα είναι θύμα οικονομικών δολοφόνων;

Έχω αναδημοσιεύσει ξανά κείμενα από το βιβλίο του John Perkins "Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου" (δείτε εδώ). Ο λόγος είναι ότι πολλά από αυτά που διαβάζω σε αυτό το βιβλίο, μου θυμίζουν μεθόδους και πολιτικές που εφαρμόζονται απέναντι στη χώρα μας τα τελευταία πέντε χρόνια. Στο κείμενο που παραθέτω στη συνέχεια, περιγράφει ο συγγραφέας τον τρόπο που λειτουργούν οι οικονομικοί δολοφόνοι. Σας θυμίζει κάτι;

Αυτή είναι η ειδικότητα των Οικονομικών Δολοφόνων: βοηθάμε στην ανέγερση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Είμαστε μια επίλεκτη ομάδα ανδρών και γυναικών που χρησιμοποιεί διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς με τρόπους τέτοιους ώστε να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την υποδούλωση ξένων κρατών στην εταιρειοκρατία που διευθύνει τις μεγάλες εταιρείες μας, την κυβέρνησή μας και τις τράπεζές μας. Όπως ακριβώς και οι συνάδελφοί μας της Μαφίας, έτσι κι εμείς παρέχουμε εξυπηρετήσεις. Οι εξυπηρετήσεις αυτές γίνονται υπό τη μορφή δανείων για την ανάπτυξη της υποδομής των χωρών αυτών — την κατασκευή εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αυτοκινητόδρομων, λιμανιών, αεροδρομίων ή βιομηχανικών πάρκων. Ένας από τους όρους των δανείων είναι ότι όλα αυτά τα έργα πρέπει να γίνουν από τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρείες της δικής μας χώρας. Στην ουσία, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν φεύγει ποτέ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Απλά μεταβιβάζεται από τα τραπεζικά γραφεία της Ουάσιγκτον στα τεχνικά γραφεία της Νέας Υόρκης, του Χιούστον ή του Σαν Φρανσίσκο.

Το κρυφό plan B της κυβέρνησης μέχρι τον Ιούνιο (του Στ.Λυγερού)

Αυτούς τους μετεκλογικούς μήνες, παρακολουθώντας  τις διαπραγματεύσεις μεταξύ της νέας κυβέρνησης και των "δανειστών", αναρωτιέται κανείς αν μπορούν να συμβιώσουν οι ευρωπαϊκοί κανόνες με τη δημοκρατία σε μια χώρα.
Παρατηρούμε ότι η επιλογή των πολιτών μετά από εκλογές για αλλαγή πολιτικής δεν αντιμετωπίζεται με "κατανόηση" από τα ευρωπαϊκά όργανα, τα οποία δεν ξεχωρίζουν δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις, αλλά βλέπουν μόνο υποταγμένες κυβερνήσεις.

Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα και στην ανάλυση του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της Κυριακής, που περιγράφει την κατάσταση που διαμορφώνεται με τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων μεταξύ της ελληνικής πλευράς και των ευρωπαϊκών θεσμών.

Με την πλάτη στον τοίχο είναι πλέον η κυβέρνηση, αφού οι ελπίδες της για μια συμφωνία στη σύνοδο του Eurogroup της 24ης Απριλίου διαψεύδονται. Το Μέγαρο Μαξίμου συνεχίζει να εκφράζει την αισιοδοξία του ότι τελικά θα επιτευχθεί συμφωνία, αλλά η ρητορική του αυτή υπαγορεύεται κυρίως από τη σκοπιμότητα να μην προκληθεί περαιτέρω ανησυχία και ενταθούν η αιμορραγία του τραπεζικού συστήματος και το πάγωμα της αγοράς.
Στην πραγματικότητα, οι εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματικές. Οι ελληνικές προτάσεις έχουν ελλείμματα όσον αφορά την επεξεργασία και την κοστολόγηση. Δεν είναι, όμως, αυτή η αιτία που εμποδίζει τη συμφωνία. Η αιτία είναι η άρνηση της Αθήνας να υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών στα τέσσερα ζητήματα, τα οποία ανέφερε ο πρωθυπουργός στο Reuters:
■ Πρώτον, να αλλάξει το Ασφαλιστικό, κυρίως μειώνοντας συντάξεις (με τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος) και αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης.
■ Δεύτερον, να καταργήσει και τις εναπομείνασες διατάξεις που προστατεύουν τους εργαζομένους, κυρίως επιτρέποντας τις ομαδικές απολύσεις.
■ Τρίτον, να αυξήσει τον ΦΠΑ στα νησιά.
■ Τέταρτον, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και τα όποια έσοδα να πάνε στους δανειστές.

Η κατάρρευση της μνημονιακής "φούσκας"

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου τα περισσότερα άρθρα και αναλύσεις ασχολούνται με τα έργα και τις ημέρες της νέας κυβέρνησης, και αυτό είναι φυσιολογικό. Λίγοι ασχολούνται με τη μετεκλογική πορεία των δυο κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, ίσως επειδή όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτά σιγά σιγά γίνονται παρελθόν.
Με το σήμερα των δυο βασικών μνημονιακών κομμάτων ασχολείται το άρθρο του Μεν.Γκίβαλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από τα τελευταία ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Η κατάρρευση, η κοινωνική και πολιτική απαξίωση, ο αυτοευτελισμός, φαινόμενα και καταστάσεις που χαρακτηρίζουν τους δύο «πυλώνες» της μνημονιακής διακυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δεν αποτελούν προϊόν της συγκυρίας, δεν οφείλονται απλώς σ' ένα «ατυχές» εκλογικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, εκφράζουν το ιστορικό αποτέλεσμα μιας διαδικασίας -χρονικά μεν περιορισμένης αλλά πολύ πυκνής σε πολιτικές εξελίξεις- που διαμορφώθηκε και σχηματοποιήθηκε στις βασικές της δομές εδώ και τρία σχεδόν χρόνια.

Το γεωπολιτικό παιχνίδι με ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία (του Στ.Λυγερού)

Με την ευκαιρία της σημερινής επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Μόσχα και πέρα από όσα έχουν γραφτεί και ακουστεί για τις κινήσεις της κυβέρνησης ειδικά στο γεωπολιτικό πεδίο, καθώς και για τυχόν αναζητήσεις της οικονομικών συνεργασιών εκτός της ευρωζώνης, ο κ.Σταύρος Λυγερός κάνει μια ευρεία ανάλυση των συνθηκών που έχουν αλλά και εκείνων που αναμένεται να διαμορφωθούν, σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις άλλων ενδιαφερομένων χωρών (Γερμανία, ΗΠΑ, Ισραήλ κ.ά.).

 

Παρά τις προσπάθειες του Τσίπρα να ανοίξει μια θετική διέξοδο στις σχέσεις της Αθήνας με την Ευρωζώνη, το ευρωιερατείο συνεχίζει να προκαλεί ελεγχόμενη ασφυξία στην ελληνική οικονομία. Από τον περασμένο Αύγουστο που πήρε την τελευταία δόση, η Ελλάδα τρώει τις σάρκες της για να πληρώσει δανειακές υποχρεώσεις συνολικού ύψους περίπου 6,5 δισ. ευρώ.
Προφανώς αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι υπουργοί Νίκος Βούτσης και Πάνος Σκουρλέτης προειδοποίησαν ότι, αν δεν επιτευχθεί εγκαίρως συμφωνία ώστε να εκταμιευτεί έστω και μέρος της δόσης, η Αθήνα δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της. Αν και οι δηλώσεις τους κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με την προ δύο-τριών εβδομάδων προειδοποίηση του πρωθυπουργού, ουσιαστικά ακυρώθηκαν πολιτικά από τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι η Ελλάδα θα πληρώσει κανονικά τα σχεδόν 450 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ.
Όπως μας είπε κοινοτική πηγή, οι δανειστές δεν έχουν κανέναν λόγο να προβληματίζονται όσο η ελληνική κυβέρνηση ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να συγκεντρώσει τα αναγκαία ποσά. Αντιθέτως, θα προβληματίζονταν πολύ αν η Αθήνα έδειχνε ότι δεν θα διστάσει να κάνει πράξη την προειδοποίηση των Βούτση και Σκουρλέτη. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, μάλιστα, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών τους στο Βερολίνο, η Ανγκελα Μέρκελ ζήτησε ευθέως από τον Αλέξη Τσίπρα να χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά όχι μόνο των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για να πληρώσει δανειακές υποχρεώσεις!

Η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ολοκληρώνεται

Δεν θα ήταν ούτε κάτι καινούριο ούτε κάτι πρωτότυπο, αν αναφερόμουν στο γεγονός ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο προκειμένου να δοκιμαστούν οι αλλαγές που θέλουν να εφαρμόσουν σε παγκόσμια κλίμακα, αυτοί που κατέχουν και διαχειρίζονται τις πηγές και το χρήμα, ας τους ονομάσουμε παγκόσμιους ολιγάρχες. 
Αυτές οι αλλαγές δεν έπεσαν στο κεφάλι μας ξαφνικά. Προετοιμαζόνταν αρκετό καιρό. Κάποιοι περισσότερο ενημερωμένοι απεκάλυπταν αυτά τα σχέδια, αλλά τα συστημικά ΜΜΕ που αποτελούν όργανα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας τα έκρυβαν ή τα κατηγορούσαν ως συνωμοσιολογικά σενάρια.

Τώρα που αυτά τα σενάρια βρίσκονται στο στάδιο ολοκλήρωσής τους, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανατρέχουμε στο ιστορικό των γεγονότων και να κάνουμε διαπιστώσεις. Μπορούμε να αντιδράσουμε με κάποιο τρόπο ή είναι πια αργά; Η αναφορά σε αυτά μπορεί να οφελήσουν σε κάτι εκτός από το να αποφευχθούν παρόμοια πειράματα μελλοντικά; Το θέμα είναι ότι όταν θα λήξει το παρόν πείραμα και μέχρι να εφαρμοστεί το επόμενο στο μέλλον, το τωρινό θα έχει ξεχαστεί.

Αυτές τις μέρες διαβάζω - μεταξύ άλλων - το βιβλίο τριών συγγραφέων, ενός Ισπανού και δυο Ιταλών, με τίτλο "Η Αφύπνιση των Γουρουνιών"*, όπου γουρούνια εννοούνται οι γνωστές τέσσερεις χώρες της νότιας Ευρώπης συν την Ιρλανδία. Σε αυτό το βιβλίο οι εν λόγω κύριοι προχωρούν σε κάποιες προτάσεις, αναφερόμενοι πρώτα στο ιστορικό των γεγονότων που μας οδήγησαν στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Σε προσεχές post θα επανέλθω στα προτεινόμενα από αυτούς τους συγγραφείς, αλλά σήμερα προτείνω να διαβάσουμε προσεκτικά ένα αποκαλυπτικό κεφάλαιο με τίτλο...:


Προς το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου

Στις ανεπτυγμένες χώρες, οι καπιταλιστές αποδέχτηκαν το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία εξαιτίας του φόβου τους για τον κομμουνισμό, καθώς τους στερούσε τη δυνατότητα επέκτασης σε νέα εδάφη και πληθυσμούς για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Σε αυτό το πλαίσιο, το μοντέλο του κοινωνικού κεϋνσιανισμού απορροφούσε τους κραδασμούς της αντιπαράθεσης κεφαλαίου-εργασίας μέσω της αναδιανομής εισοδήματος (προστιθέμενης αξίας και ΑΕΠ) στην εργατική τάξη. Χάρη στην ισχύ που απέκτησαν με τους αγώνες τους στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι εργαζόμενοι αύξησαν την αγοραστική δύναμή τους και την καταναλωτική ικανότητά τους, η οποία βασιζόταν στους σχετικά υψηλούς μισθούς τους· παράλληλα οι εργαζόμενοι αποτέλεσαν μια σημαντική πηγή αποταμιεύσεων, οι οποίες διοχετεύονταν, μέσω των τραπεζών, για να αντιμετωπιστεί το εταιρικό χρέος προκειμένου να γίνονται επενδύσεις και, ως εκ τούτου, να διαιωνίζεται ο κύκλος της συσσώρευσης κεφαλαίου.

Αναπτυξιακή πολιτική με τα ίδια πρόσωπα γίνεται;

Αυτές τις μέρες δεν είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την κατάσταση, έτσι όπως δείχνει να διαμορφώνεται, ή μάλλον να μην διαμορφώνεται.

Δεν εννοώ ότι αμφισβητώ τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης να εφαρμόσει όσα περισσότερα μπορεί από το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Κανείς λογικός άνθρωπος δεν περίμενε ότι θα ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν από την πρώτη βδομάδα ή τον πρώτο μήνα εκείνα που προεκλογικά διακήρυττε. Είναι κατανοητό ότι τέτοιου είδους υποσχέσεις δίνονται «προεκλογική αδεία».

Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι στα κρίσιμα πόστα βρίσκονται ακόμα τα ίδια πρόσωπα που ήταν επικεφαλής και κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του μνημονίου. Είναι δυνατόν αυτά τα στελέχη να εφαρμόσουν διαμετρικά αντίθετη πολιτική από αυτή που είχαν κλιθεί να εφαρμόσουν από τα όργανα των χουν ﷽﷽﷽﷽﷽ατικικαταστέπω σε αλλαγμετρικδανειστών;

Πόσες αλλαγές διοικήσεων έχουν γίνει στις συστημικές τράπεζες (αλλά και στην τράπεζα της Ελλάδος), στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και στην ΕΛΣΤΑΤ; Όλοι ξέρουμε την απάντηση.

Ο Πικετί κατακρίνει την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους άλλους ευρωπαίους

Ο Τομά Πικετί είναι αυτόν τον καιρό το διασημότερο όνομα στο χώρο της οικονομικής επιστήμης. Έτσι, έχει ενδιαφέρον να διαβάζουμε τις απόψεις του, ιδιαίτερα όταν αφορούν τη χώρα μας και ειδικότερα τις σχέσεις της Ελλάδας με τους "εταίρους" της στην ευρωζώνη.

Πικετί: Υπάρχει μία τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα 
 
«Υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα και αυτό είναι δραματικό» επισημαίνει σε συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα L' Εcho o διάσημος Γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» (που έχει πουλήσει 1,5 εκατ. αντίτυπα), Τομά Πικετί.

Συγκεκριμένα, απαντώντας στην ερώτηση αν με τις μεταρρυθμίσεις που έχει ήδη προτείνει η Ελλάδα κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ο κ. Πικετί δίνει την εξής απάντηση:
«Νομίζω ότι πρώτα απ' όλα υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα και αυτό είναι δραματικό. Προφανώς θα πρέπει να βελτιωθεί το ελληνικό φορολογικό σύστημα. Αλλά, από την άλλη, οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είναι πολύ ευχαριστημένες που δέχονται τις καταθέσεις των πλουσίων Ελλήνων, χωρίς να δίνουν στοιχεία στις ελληνικές φορολογικές αρχές. Και θέλετε, λοιπόν, μόνη της η Ελλάδα να επιβάλει ένα δίκαιο φόρο στους πλούσιους Έλληνες φορολογούμενους; Το ελληνικό φορολογικό σύστημα πρέπει να βελτιωθεί προς την κατεύθυνση της φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, και εδώ απαιτείται μια ευρωπαϊκή λύση. Από την άλλη, υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη που τους αρέσει η ιδέα να πιέζουν την Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη. Και αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό».