Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στη γωνία (του Σταύρου Λυγερού)

Πριν λίγες μέρες είχαμε διατυπώσει κάποιους προβληματισμούς, σχετικά με τις διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν για τη δίωξη των στελεχών της Χρυσής Αυγής (εδώ). Στο παρακάτω άρθρο του ο κ.Σταύρος Λυγερός κινείται στο ίδιο κλίμα προβληματισμού, από το οποίο διαφαίνονται επιπλέον αφενός η κοντόφθαλμη ματιά του ΣΥΡΙΖΑ, που χειροκροτεί μεθόδους, που αργότερα ίσως χρησιμοποιηθούν και εναντίον του, αφετέρου η κοντόφθαλμη στρατηγική της κυβέρνησης, που αντί να πολεμήσει τις αιτίες που θέριεψαν το ακροδεξιό κόμμα, προβαίνει σε κινήσεις πρόσκαιρου εντυπωσιασμού (όπως είχα γράψει σε κάποιο twit προ ημερών, "καταστρέφει τους καρπούς και αφήνει απείραχτες τις ρίζες").

Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στη γωνία

Μπορεί η θεατρι­κή σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής να χάιδεψε το αντιφασιστικό αίσθημα της πλειονότη­τας των πολιτών, αλλά η όλη διαδικασία προκαλεί σοβαρά ερωτήματα. Οι δημοκρατικοί κανόνες δεν έχουν εγκαθιδρυθεί για να εφαρμόζονται αλά καρτ και βεβαίως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ούτε η δημοκρατική ευαισθησία μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Με αυτή την έννοια είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γε­γονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλ­μη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμά­των, επειδή αυτή στρέφεται εναντίον του νεοναζιστικού κόμματος.

Είναι αξιοσημείωτο ότι κόμματα, ΜΜΕ και κοινωνία των πολιτών πρακτικά απο­δέχονται, π.χ., το ομολογημένο γεγονός ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις τηλεφωνι­κές συνδιαλέξεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Κι όλα αυτά πριν από τη δολοφο­νία κι όταν κανένας δεν είχε εκφράσει τη θεωρία περί εγκληματικής οργάνωσης. Η αποδοχή, όμως, ουσιαστικά παράνομων μεθόδων δημιουργεί ένα εξαιρετικά αρ­νητικό προηγούμενο. Ο Βορίδης άλλω­στε, έχει προαναγγείλει ότι η κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης δεν επι­στρατεύτηκε για να χρησιμοποιηθεί μόνο εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Με ποια αξιοπιστία αύριο οι προοδευ­τικοί δημοκράτες θα διαμαρτυρηθούν εάν οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιηθούν εναντίον αριστερών κινήσεων και οργα­νώσεων; Υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει ποτέ αποκηρύξει τη θε­ωρία «των δύο άκρων». Ο στενότατος συ­νεργάτης του πρωθυπουργού Λαζαρίδης, μάλιστα, την πρόβαλε με έμφαση ακόμα και την επομένη της δολοφονίας Φύσσα χωρίς το Μέγαρο Μαξίμου να τον αποδοκιμάσει. Με άλλα λόγια, καταδεικνύει ότι η τυχοδιωκτική θεωρία «των δύο άκρων» μόνο προσωρινά μπήκε στο ράφι. Ακόμα, όμως και εάν οι -σύμφωνα με την πιο επιεική έκφραση- οριακής νομιμό­τητας μέθοδοι δεν χρησιμοποιηθούν ενα­ντίον της, η Αριστερά δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για την τήρηση των δημοκρατικών κανόνων; Οι κανόνες αυτοί δεν είναι απλή διαδικασία. Είναι από μόνοι τους πολύτιμη αξία για τον πολιτικό πολιτισμό. Η παρα­βίασή τους λοιπόν, πρέπει να βρίσκει αντί­θετο κάθε δημοκράτη, πρωτίστως για λό­γους αρχών και όχι επειδή κάποια στιγμή μπορεί να στραφεί και εναντίον του.

Στα δημοκρατικά πολιτεύματα διώκονται παράνομες πράξεις και δραστηριότητες και όχι ιδέες. Ακόμα και οι πιο απεχθείς ιδέες όπως οι νεοναζιστικές ιδέες της Χρυσής Αυ­γής καταπολεμιόνται με ιδέες. Αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά και η υπεροχή της Δημοκρατίας από τον κάθε είδους ολοκλη­ρωτισμό. Εκτός αυτού, μόνο η ιδεολογική ήττα μπορεί να εξουδετερώσει οριστικά στο πολιτικό επίπεδο ένα ακραίο κόμμα. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι τη δολοφονία Φύσσα το πολιτικό και μιντιακό σύστημα ανεχόταν τις εμφανείς παράνομες πράξεις και δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής. Έκλεινε τα μάτια σ' αυτά που σήμερα υπερπροβάλλει. Η εξήγηση είναι ότι κύκλοι του κατεστημένου ερωτοτροπούσαν με την ιδέα να χρησιμοποιήσουν το κόμμα του Μιχαλολιάκου σαν πολιτικό εργαλείο εναντίον της Αριστεράς. Η θεωρία «των δύο άκρων», άλλωστε, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής και προκλητικής Χρυσής Αυγής. Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, εάν η Πολιτεία είχε επιβάλει τον ποινικό κολασμό κάθε παράνομης πράξης και δρα­στηριότητας. Εάν για υποθέσεις νυχτερι­νών επιθέσεων πρέπει να εντοπιστούν οι δράστες για όσες παρανομίες διέπραξαν επώνυμα στελέχη της Χρυσής Αυγής μπροστά στις κάμερες η ενοχή είναι προ­φανής. Γιατί σε αυτές τις υποθέσεις η Δι­καιοσύνη ακολουθούσε τις αργόσυρτες διαδικασίες που στην πράξη ισοδυναμούσαν με ατιμωρησία; Το αποτέλεσμα ήταν οι νεοναζιστές να αποθρασύνονται.

Η κριτική στις μεθόδους με τις οποίες η Πολιτεία επιχειρεί να εξουδετερώσει τη Χρυσή Αυγή δεν αφορά μόνο στο επίπε­δο των δημοκρατικών αρχών. Αφορά και στο επίπεδο της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ιδεολογικοπολιτικά κινήματα ποτέ δεν εξουδετερώθηκαν αποκλειστικά με αστυ­νομικές και δικαστικές διώξεις. Συχνά, μά­λιστα συσπειρώνουν και φανατίζουν τον κορμό των ψηφοφόρων τους.

Χρυσαυγίτες μπορεί να επιδίδονταν σε εγκληματικές δραστηριότητες αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια τυπική εγκλη­ματική οργάνωση. Καμία εγκληματική ορ­γάνωση δεν θα είχε ψηφιστεί από σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα με δυναμι­κή. Γι' αυτό και είναι μεγάλος ο κίνδυνος, η όλη διαδικασία να τσιμεντάρει το νεοναζιστικό κίνημα ειδικά στους κόλπους της νεολαίας. Η σημερινή εύφλεκτη οικονομικοκοινωνική συγκυρία και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Αντί η Πολιτεία να δίνει έρεισμα σ' όσους αποδίδουν τις δικαστικές διώξεις σε πολιτική σκοπιμότητα, έπρεπε να έχει ακολουθήσει αναμφισβήτητες διαδικα­σίες. Υπενθυμίζουμε ότι η Δικαιοσύνη «έβαλε φτερά στα πόδια της» μόνο όταν το Μέγαρο Μαξίμου άλλαξε γραμμή και της έστειλε το μήνυμα ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση! Προφανώς αυτό δεν συνάδει με το Κράτος Δικαίου και ούτε δημιουργεί την αναγκαία εμπι­στοσύνη στους πολίτες ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 3/10/2013