Ένας οικονομικός δολοφόνος μιλάει για τους τρόπους εκβιασμού των κρατών

Πολλοί απορούμε για ποιό λόγο οι κυβερνήσεις των κρατών, στα οποία επιβάλλονται αυτά τα απάνθρωπα μέσα δεν αντιδρούν. Απαντήσεις ακούμε διάφορες, όπως "είναι πουλημένοι", "είναι προδότες", "είναι ανίκανοι", "τους κρατάνε στο χέρι"...
Κάποια από αυτές τις απαντήσεις μπορεί να είναι σωστή. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες απαντήσεις. Το σίγουρο είναι ότι κάποια εξήγηση θα υπάρχει.
Σήμερα, αντιγράφω κάποια κομμάτια από την εισαγωγή και τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου του John Perkins "Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου" (έχει γίνει και ταινία με ντοκυμαντερίστικο στυλ από το Στέλιο Κούλογλου). Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Ο John Perkins ήταν πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και ταξίδευε σε χώρες, στις οποίες η πατρίδα του είχε συμφέροντα, προκειμένου να "πείσει" τις κυβερνήσεις τους, με αθέμιτα μέσα, να συγκατατεθούν σε αυτά που επιθυμούσαν οι ΗΠΑ. 
Είναι ένα στυλ στρατηγικής που θεωρώ ότι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν και άλλες "δυνατές" χώρες, προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους. 

"Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου"

(του John Perkins) αποσπάσματα

Οι Οικονομικοί Δολοφόνοι (Economic Hit men) είναι υψηλόμισθοι επαγγελματίες που δουλειά τους είναι να εξαπατούν χώρες σε όλο τον κόσμο, αποσπώντας τους ποσά που ανέρχο­νται σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Διοχετεύουν χρήματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Αμερικανικής Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης [USAID], και άλλων οργανισμών «βοήθειας» των Ηνωμένων Πολιτειών προς άλλες χώρες, στα θησαυροφυλά­κια των μεγάλων εταιρειών και στις τσέπες των λιγοστών πλού­σιων οικογενειών που ελέγχουν τις φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι, μεταξύ άλλων, οι οικονομι­κές εκθέσεις με πλασματικά στοιχεία, οι νοθευμένες εκλογές, η εξαγορά, ο εκβιασμός, το σεξ και οι δολοφονίες. Το παιχνίδι που παίζουν είναι παλιό όσο και οι αυτοκρατορίες, αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που διανύουμε, έχει πάρει νέες, τρομακτικές διαστάσεις.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η δουλειά μου ήταν να ενθαρρύνω «ηγέτες κρατών να γίνουν κομμάτια ενός πελώριου δικτύου που προάγει τα εμπορικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Τελικά, οι ηγέτες αυτοί παγιδεύονται σ’ έναν ιστό από χρέη. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η πίστη και η αφο­σίωσή τους. Τους εκμεταλλευόμαστε όποτε το επιθυμούμε - όποτε θέλουμε να ικανοποιήσουμε τις πολιτικές, οικονομικές ή στρατιωτικές μας ανάγκες. Εκείνοι με τη σειρά τους ενισχύουν την πολιτική τους θέση παρέχοντας στο λαό τους βιομηχανικά πάρκα, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και αεροδρόμια. Και οι ιδιοκτήτες των αμερικανικών τεχνικών-κατασκευαστικών εταιρειών γίνονται πάμπλουτοι».

Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα του συστήματος αυτού να έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τα διευθυντικά στελέχη των πιο αξιοσέβαστων εταιρειών μας προσλαμβάνουν στην Ασία ανθρώπους με μισθούς πείνας για να εργαστούν κάτω από απάν­θρωπες συνθήκες σε επιχειρήσεις εκμετάλλευσης του ανθρώπι­νου μόχθου. Οι πετρελαϊκές εταιρείες διοχετεύουν απροκάλυ­πτα τοξίνες σε ποταμούς τροπικών δασών, σκοτώνοντας εν πλήρη συνειδήσει ανθρώπους, ζώα και φυτά και διαπράττοντας γενοκτονίες αρχαίων πολιτισμών. Η φαρμακευτική βιομηχανία αρνείται να παράσχει σε εκατομμύρια Αφρικανούς που έχουν προσβληθεί από τον ιό του AIDS τα φάρμακα που θα μπορού­σαν να τους σώσουν τη ζωή. Αλλά ακόμα και στις ίδιες τις Ηνω­μένες Πολιτείες της Αμερικής, υπάρχουν δώδεκα εκατομμύρια οικογένειες που δεν έχουν τρόπο να εξασφαλίσουν το επόμενο γεύμα τους. Οι βιομηχανίες της ενέργειας και της λογιστικής δημιουργούν φαινόμενα τύπου Enron και Andersen. Η αναλο­γία του εισοδήματος του ενός πέμπτου του πληθυσμού των πλουσιότερων χωρών προς το εισόδημα του ενός πέμπτου του πληθυσμού των φτωχότερων χωρών από 30 προς 1 που ήταν το 1960, το 1995 είχε ανεβεί στο 74 προς 1. Οι Ηνωμένες Πο­λιτείες δαπανούν πάνω από 87 δισεκατομμύρια δολάρια στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, τη στιγμή που ο ΟΗΕ υπολογίζει πως με λιγότερα από τα μισά θα μπορούσαμε να παρέχουμε στον κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη καθαρό νερό, επαρκή τροφή, υγειονομική περίθαλψη και βασική εκπαίδευση.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Γνωρίζουμε καλά πως σε πολλές χώρες η οικονομική ανάπτυξη δεν ωφελεί παρά μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού και μάλιστα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης της πλειοψηφίας να γίνονται όλο και περισσότερο απελπιστικές. Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται από την πεποίθηση πως οι ηγέτες της βιομηχανίας, οι οποίοι κατευθύνουν το σύστημα, δικαιού­νται να απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια. Πρόκειται για μίαν ιδέα που αποτελεί τη ρίζα πολλών από τα τρέχοντα προβλήμα­τα μας και ίσως και την αιτία για την αφθονία των συνωμοσιολογικών θεωριών στις μέρες μας. Όταν οι άνθρωποι ανταμεί­βονται για την απληστία τους, τότε η απληστία γίνεται κίνητρο ικανό να διαφθείρει. Όταν αποδίδουμε στους αδηφάγους καταναλωτές των φυσικών πόρων ένα γόητρο που αγγίζει αυτό της αγιοσύνης, όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να έχουν ως πρότυπα ανθρώπους που ζουν ανισόρροπες ζωές και όταν αποδεχόμαστε ντε φάκτο κάποια τμήματα του πληθυσμού ως κατώτερα, υπόδουλα σε μια μειοψηφική ελίτ, τότε πάμε γυρεύ­οντας. Και την πατάμε.

Στον διαρκή αγώνα τους να προάγουν την παγκόσμια αυτοκρατορία, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις (ένα σύστημα που συλλογικά μπορεί να ονομαστεί εταιρειοκρατία) χρησιμοποιούν την οικονομική και πολιτική τους ισχύ ώστε να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των σχολείων, των επιχειρήσεων και των μέσων ενημέρωσης, τόσο προς την ψευδή ιδέα περί απόλυτης ωφελιμότητας της οικονομικής ανάπτυξης, όσο και προς την επακόλουθή της. Έχουν μετατρέψει τον παγκόσμιο πολιτισμό σε μια τερατώδη μηχανή που η ανάγκη της για καύσι­μα και συντήρηση αυξάνεται ραγδαία. Θα φτάσει κάποια στιγ­μή που η μηχανή αυτή θα έχει καταναλώσει τα πάντα γύρω της και τότε πια δεν θα της μένει τίποτε άλλο από το να καταβροχθί­σει τον ίδιο της τον εαυτό.

Η εταιρειοκρατία δεν αποτελεί συνωμοσία, αλλά μια ομάδα, τα μέλη της οποίας υποστηρίζουν κοινές αξίες και επιδιώκουν κοινούς στόχους. Μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες της είναι η διατήρηση και η διαρκής διεύρυνση και ισχυροποίηση του συστήματος. Οι ζωές όσων «τα καταφέρνουν» και τα «σύ­νεργά» τους -οι βίλες, τα γιοτ, τα ιδιωτικά αεροπλάνα- παρου­σιάζονται ως πρότυπα για να εμπνεύσουν όλους εμάς τους υπό­λοιπους να καταναλώνουμε αδιάκοπα. Με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να αγοράζουμε πράγματα αποτελεί πολιτικό καθήκον για τον καθένα από εμάς, ότι η λεη­λασία του πλανήτη ωφελεί την οικονομία και επομένως εξυπη­ρετεί τα υψηλότερα συμφέροντά μας. Άνθρωποι σαν κι εμένα πληρώνονται με εξωφρενικά υψηλούς μισθούς για να εφαρμό­σουν τις επιταγές του συστήματος. Αν αποτύχουμε εμείς, αναλαμβάνει δράση ένα είδος εκτελεστών ακόμα πιο κακόβουλων, γνωστοί και ως «τσακάλια». Και αν και αυτοί δεν καταφέρουν να φέρουν αποτέλεσμα, σειρά έχει ο στρατός.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

... Έβλεπα ξεκάθαρα, πως οι μέρες της αθωότητάς μου είχαν παρέλθει ανε­πιστρεπτί. Και η συνειδητοποίηση αυτή κάθε άλλο παρά ανώ­δυνη ήταν. Στο ημερολόγιό μου έγραφα:

Υπάρχει έστω και ένας αθώος Αμερικανός; Παρόλο που τα μεγαλύτερα κέρδη τα αποκομίζουν εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας, ο βιοπορισμός των υπόλοιπων, που είμαστε εκατομμύρια, εξαρτάται —είτε άμεσα είτε έμμεσα- από την εκμετάλλευση των ΛΑΧ. Οι φυσικοί πόροι και τα φθηνά εργατικά χέρια που ταΐζουν το σύνολο σχεδόν των επιχειρήσε­ών μας προέρχονται από τόπους σαν την Ινδονησία και ελάχιστα από τα κέρδη επιστρέφονται ποτέ στις χώρες αυτές. Τα δά­νεια που δίνουμε ως βοήθεια στις τριτοκοσμικές χώρες εγγυώνται πως τα σημερινά παιδιά των χωρών αυτών καθώς και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους θα παραμείνουν όμηροι των ΗΠΑ. Θα είναι υποχρεωμένα να επιτρέπουν στις εταιρείες μας να λεηλατούν τους φυσικούς πόρους των χωρών τους και να στερηθούν την παιδεία, το σύστημα υγείας και πολλές άλλες κοινωνικές παροχές, ώστε να μπορέσουν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Το γεγονός ότι οι εταιρείες μας ήδη έχουν λάβει το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων αυτών για να κατασκευάσουν τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, τα αεροδρόμια και τα βιομηχανικά πάρκα, δεν λαμβάνεται καν υπ’ όψιν. Η δικαιολογία ότι το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών πολιτών τα αγνοεί όλα αυτά, είναι άραγε αρκετή ώστε να θεωρηθούν αθώ­οι; Απληροφόρητοι και σκόπιμα παραπληροφορημένοι, ναι - αλλά αθώοι;

Φυσικά, ήμουν υποχρεωμένος να αποδεχτώ το γεγονός, ότι τώρα πια ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους που παραπληροφορούν σκόπιμα τους συμπολίτες τους.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

Αναρωτιόμουν τι όψη θα παρουσίαζε ο κόσμος, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούσαν όλα εκείνα τα κεφάλαια που ξόδευαν σε αποικιοκρατικούς πολέ­μους - όπως ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ - για να εξαλείψουν την πείνα ή για να προσφέρουν παιδεία και βασική ιατρική πε­ρίθαλψη σε όλους τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών της ίδιας της χώρας. Αναρωτιόμουν τι είδους επί­δραση θα είχε στις επόμενες γενιές μια ενδεχόμενη δέσμευσή μας να ανακουφίσουμε τη δυστυχία του κόσμου εξαλείφοντας τις πηγές της δυστυχίας αυτής, καθώς και να προστατεύσουμε τις λεκάνες απορροής, τα δάση και κάθε άλλο κομμάτι της φύ­σης που διασφαλίζει καθαρό νερό, αέρα και όλα εκείνα τα οποία αποτελούν τροφή όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για το πνεύμα μας. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως οι ιδρυτές του έθνους μας είχαν οραματιστεί το δικαίωμα για ζωή, ελευθερία και αναζήτηση της ευτυχίας μόνο για τους Αμερικανούς. Γιατί λοιπόν τώρα εμείς, οι απόγονοί τους, εφαρμόζαμε στρατηγικές που προάγουν τις ιμπεριαλιστικές αξίες ενάντια στις οποίες εκείνοι είχαν πολεμήσει;