Ο Γ. Βαρουφάκης στο HOT DOC για το "Διαρκές Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου"

Στο τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC ο Γ.Βαρουφάκης ασχολείται με το θέμα του Παπακωνσταντίνου και της γνωστής λίστας με το ιδιαίτερο πνεύμα που συνηθίζει να προσεγγίζει κάθε θέμα και που τον έχει κάνει τόσο εύληπτο από το ευρύ κοινό. Χρησιμοποιώντας και λίγο σκωπτικό ύφος ειρωνεύεται δικαιολογημένα την κυβέρνηση, που ξεφεύγοντας για λίγο από το σύνδρομο της επόμενης δόσης, βρίσκει εξιλαστήριο θύμα έναν από τους πρωτεργάτες της πολιτικής που η ίδια ακολουθεί τόσο φανατικά.

Διαρκές σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Όταν το Hot Doc ξεκινούσε, επέλεξα να αφιερώσω το άρθρο που θα έγραφα για το πρώτο τεύχος του στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον οποίο περιέγραψα (μεταξύ άλλων) ως την «Εκδίκηση των Δεινόσαυρων» (δηλαδή, την εκδίκηση των γηραιών Καραμανλή- Παπανδρέου-Μητσοτάκη απέναντι σε όλους όσοι, παλαιότερα, ζητούσαν την αντικατάστασή τους από «νέους» και «άφθαρτους» ανθρώπους).

Μερικούς μήνες μετά, το Hot Doc έγινε γνωστό παγκοσμίως δημοσι­οποιώντας τη Λίστα Λαγκάρντ, μια μνη­μειώδης συνεισφορά στην ελπίδα ότι η ελληνική δημοσιογραφία μπορεί να ταρά­ξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εγχώριας ολιγαρχίας. Αποτέλεσμα εκείνης της δημοσίευσης ήταν να εξαναγκαστεί η ολι­γαρχία να «δώσει» τον κ. Παπακωνστα­ντίνου βορά στα μαινόμενα πλήθη. Τώρα, στο σημερινό τεύχος, ήρθε η ώρα να υπε­ρασπιστώ τον «επικίνδυνα ανόητο» (όπως τον χαρακτήρισα στο πρώτο τεύ­χος του Hot Doc) τ. υπουργό - μια «υπε­ράσπιση» που ο ίδιος, βεβαίως, δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να του προσφέρω.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει κάθε λόγο να νιώθει προδομένος από το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο στο οποίο έχει προσφέ­ρει τόσα πολλά. Την κρίσιμη στιγμή στη μεταπολεμική ελληνική ιστορία, στις αρχές του 2010, τότε που έσκασε η φού­σκα στην οποία είχε χτίσει αμύθητο (για τα ελληνικά δεδομένα) πλούτο η ολιγαρ­χία της χώρας (εξαγοράζοντας την ανοχή του πλήθους με εορτοδάνεια, κάρτες, κάποιους υποτιμητικούς για την ανθρώ­πινη υπόσταση διορισμούς στο δημόσιο και πολύ, πολύ lifestyle στην tv και στα περιοδικά), ο κ. Παπακωνσταντίνου πήρε στους ώμους του το πιο ενδι­αφέρον εγχείρημα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία: Την άντληση του μεγαλύτερου διακρατικού δανείου που έχει δοθεί ποτέ ώστε οι κλεπτοκράτες στην Ελλάδα, σε αγαστό συντονισμό με τους συνεργούς τους κλεπτοκράτες της Β. Ευρώπης (ιδίως τις γερμανικές τράπεζες που τους δάνειζαν κατά κόρον για μια δεκαετία), να προλάβουν να μετακυλήσουν τις ζημιές τους στους αδύναμους ώμους των ελλήνων και γερμανών εργαζόμενων, συνταξιούχων και γενικά μη προνομιούχων.

Επρόκειτο για εγχείρημα βεληνεκούς ασύγκριτα μεγαλύτερου της οποιασ­δήποτε αντίστοιχης προσπάθειας (π.χ. στην Αργεντινή πριν δεκατρία χρό­νια, στο Μεξικό τη δεκαετία του ‘80) να μεταφορτωθούν οι ζημιές μιας διε­θνούς και ντόπιας ολιγαρχίας σε έναν λαό. Κι αυτό επειδή, πρώτον, τα λεφτά ήταν πολύ περισσότερα από όλα τα προ­ηγούμενα ανάλογα επεισόδια (300 δις ευρώ μη βιώσιμου χρέους δεν είναι παίξε-γέλασε) και, δεύτερον, επειδή το μνημειώδες-μνημονιακό εγχείρημα του κ. Παπακωνσταντίνου σκόπευε, και πέτυχε, τη μεταβίβαση οροσει­ρών τραπεζικών ζημιών στους ώμους τουλάχιστον δύο ευρωπαϊκών λαών (Γερμανίας και Ελλάδας, και σε μικρό­τερο βαθμό των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών), την ώρα που οι βουλευτές και οι πολίτες τους πείθονταν από τις απατη­λές ρητορίες «τεχνοκρατών» όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι όλα αυτά γίνο­νταν δήθεν στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, δήθεν για να αποφευχθεί η... χρεοκοπία της Ελλάδας.

Σήμερα, τρία σχεδόν χρόνια μετά, έχουμε:

Μια κυβέρνηση που θριαμβολογεί τη δόση που μόλις έλαβε από, ουσια­στικά, το δάνειο που πρώτος εξασφάλισε ο κ. Παπακωνσταντίνου.

Μια κυβέρνηση που διατρανώνει το Δόγμα Παπακωνσταντίνου όπου στα­θεί κι όπου βρεθεί: Νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση, την οποία εξα­σφαλίζουμε εφαρμόζοντας όποια μακροοικονομική ανοησία, όποιον μικροοικονομικό μισανθρωπισμό και να μας υπαγορεύσει η τρόικα.

Μια κυβέρνηση που ανακοινώνει πως η ανάπτυξη είναι προ των πυλών, ότι έρχε­ται «στα τέλη του έτους», ακριβώς όπως ανυπόστατα έλεγε από τον Μάιο του 2010 ο κ. Παπακωνσταντίνου.

Κι εδώ έγκειται το παράδοξο. Ενώ το Σύνδρομο-Δόγμα Παπακωνσταντίνου έχει κυριαρχήσει επί της ελληνι­κής κοινωνίας, και θεμελιώνεται στη συναίνεση που του προσφέρει μια τρικομματική κυβέρνηση απαρτιζόμενη από (τουλάχιστον κατ’ όνομα) κεντροδεξιό, σοσιαλδημοκρατικό και αριστερό κόμμα, ο κ. Παπακωνσταντίνου νιώθει στην πλάτη του την ανάσα του πλήθους που ετοιμάζεται να του σκίσει τις σάρκες. Αν δεν ήταν τόσο άχρωμος και άοσμος, ο κ. Παπακωνσταντίνου ίσως να προσφερόταν ως πρωταγωνιστικός χαρακτήρας σε μια σύγχρονη σεξπιρική ή ακόμα και αρχαιοελληνική τραγωδία. Ως έχει, στην καλύτερη περίπτωση, απλώς θυμίζει τον «κακό» μιας ταινίας Τζέιμς Μποντ, χωρίς τη χαρισματική ποιότητα ενός Δρ. No ή ενός Χαβιέ Μπαρδέμ.

Πριν τις εκλογές του περασμέ­νου Μαΐου διασταυρώσαμε με τον κ. Παπακωνσταντίνου τα ξίφη μας σε ένα διαδικτυακό debate (μπορείτε να το δείτε στο youtube βάζοντας τις λέξεις «Βαρουφάκης-Παπακωνσταντίνου» στο Google). Θα αναφερθώ εδώ σε ένα μόνο σημείο: Απαντώντας στη (μόνιμη) θέση μου ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου εγκλημάτησε στις αρχές του 2010 αρνούμενη να απειλή­σει με στάση πληρωμών και να θέσει ως όρο για νέο μεγάλο δανεισμό την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ο κ. Παπακωνσταντίνου είπε το εξής: «Φοβούμαι ότι η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από επεισόδια τύπου Χορού του Ζαλόγγου, Κούγκι και παρομοίων εθνικών εξάρσεων που όμως οδήγη­σαν και στις μεγάλες καταστροφές...», προφανώς για να ισχυριστεί ότι μια διαπραγματευτική ελληνική στάση που βασιζόταν στην απειλή της στάσης πλη­ρωμών θα έφερνε καταστροφές.

Η αναφορά εκείνη του τ. υπουργού έχει μεγάλη σημασία. Αποκαλύπτει έναν άνθρωπο που πιστεύει, όπως πίστευαν οι περισσότεροι έλληνες ολιγάρχες-κοτζαμπάσηδες επί τουρκοκρατίας, ότι η εξέγερση των Σουλιωτών, η ίδια η Επανάσταση του '21, ήταν «λάθη» - ή απαρχή καταστροφών. Αν μη τι άλλο, ο κ. Παπακωνσταντίνου αποτελεί σημαντικό συνδετικό κρίκο μιας μακράς παράδο­σης στη χώρα μας που θέλει την εγχώρια καθεστηκυία τάξη να απαιτεί από τους Έλληνες να πράττουν σύμφωνα με τις βουλές της Ιεράς Συμμαχίας τότε, της τρόικας σήμερα - κι ας είναι μια τέτοια συμπεριφορά αντίθετη με τα συμφέρο­ντα των λαών όχι μόνο τη Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.

Κλείνοντας, δεν γνωρίζω αν ο κ. Παπακωνσταντίνου αλλοίωσε ή όχι τη Λίστα Λαγκάρντ ώστε να αποκρύψει τα ονόματα των συγγενών του. Θα υπε­ρασπιστώ με όλη μου τη δύναμη το τεκμήριο της αθωότητάς του - απαι­τώντας παράλληλα από τους δικαστές να μην αφήσουν πέτρα αγύριστη μέχρι να φτάσουν στην αλήθεια. Ακόμα, θα λέω με όσο σθένος διαθέτω πως δεν ανέχομαι να βλέπω τη σημερινή κυβέρ­νηση της ολιγαρχίας να δακτυλοδείχνει τον κ. Παπακωνσταντίνου όσο δια­κατέχεται η ίδια από το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου και όσο ζητά από εμάς να την δοξάζουμε που εφαρμόζει το Δόγμα Παπακωνσταντίνου.